Zmniejszenie bioróżnorodności spowodowane zamieraniem świerka oraz ekspansją graba powoduje spadek ilości znajdującej się w lesie spadzi produkowanej przez drzewa iglaste. W zwartych puszczańskich drzewostanach jest ona, obok pożytków lipowych głównym źródłem pożywienia pszczołowatych. Poprzez nagłe prześwietlenie drzewostanów spowodowane gradacją kornika, ekspansję trzcinnika oraz zaniechanie prac gospodarczych w Puszczy zaczyna brakować miejsca dla pszczół oraz innych zapylaczy. W chwili obecnej brakuje w Puszczy Białowieskiej śródleśnych terenów otwartych porośniętych miododajnymi bylinami oraz krzewinkami. Przez wieki dawały one pożywienie dzikim pszczołom, zapylaczom i innym pożytecznym owadom. Zrównoważona gospodarka leśna prowadzona na tych terenach zapewniała stały dostęp do nektaru oraz zapewnienie bioróżnorodności.
  Żywe świerki wyrastające ponad pierwsze piętro lasów mieszanych stanowiły  swoistą ochronę przed zwiewaniem pyłków kwiatów drzew niżej położonych oraz zmniejszały siłę spłukującą nektar i spadź drzew liściastych, szczególnie lipy i klona.
  Pszczelarze z terenu Puszczy Białowieskiej przez wiele lat pozyskiwali miód ze spadzi iglastej. Wyniszczająca puszczańskie lasy gradacja kornika drukarza powoduje eliminację podstawowego pożytku pszczelarskiego. Od paru lat, a w tym szczególnie, obserwuje się pogorszenie kondycji rodzin pszczelich spowodowane konkurencją między gatunkami owadów o pokarm.
  Spadkobiercy mądrości dawnych bartników czują się odpowiedzialni za los pszczół w Puszczy Białowieskiej i pragnął powstrzymać obumieranie tych niezwykle pożytecznych owadów. Dlatego też zwrócili się z prośbą do Ministerstwa Środowiska o podjęcie wszelkich możliwych środków w celu zatrzymania zamierania pszczół.