Jednak, aby to nastąpiło muszą wystąpić zewnętrzne bodźce pobudzające proces zmian fizjologicznych. Najważniejszym z nich jest temperatura otoczenia.  Potoczne określenie „sen zimowy” dotyczy strategii zimowania, w której wyróżniamy 3 stany: sen zimowy (płytki sen), torpor (krótkotrwałe odrętwienie) i hibernację (głęboki sen). Objawiają się one mniejszym lub większym stopniem spowolnienia procesów życiowych tj. spadkiem temperatury ciała, spadkiem tempa przemiany materii oraz liczby uderzeń serca i wykonywanych oddechów. Mogą być stanem ciągłym lub przerywanym, trwać od kilku tygodni do kilku miesięcy.

By móc „porządnie się wyspać”, zwierzęta  muszą się do tego należycie przygotować.  Po pierwsze poszukują odpowiednio zacisznego i bezpiecznego miejsca czyli dobrej kryjówki,  którą starannie urządzają - uszczelniają i ocieplają liśćmi, mchem czy gałązkami. Dziuple, podziemne nory i gniazda to najbardziej popularne schronienia naszych leśnych zwierząt. Po drugie zmieniają futro na gęstsze i "cieplejsze". Po trzecie, intensywnie żerują, by w ten sposób zgromadzić podskórną tkankę tłuszczową, która zapewni im dodatkową ochronę przed mrozem i będzie stanowiła źródło energii, dodatkowo część robi w swoich kryjówkach zapas pokarmu, by w z niego skorzystać na wypadek przerwanego snu. 

A to ciekawe…

• Największym naszym śpiochem  jest popielica, która w stanie hibernacji pozostaje od października do maja/czerwca. 
• Borsuk przez całą zimę traci na wadze nawet 7 kg.  
• Podczas zimowego snu serce jeża zwalnia z 200 do około 5 uderzeń/minutę.
• Jenot zasypia dopiero w styczniu wówczas, gdy nadejdą silne mrozy.