Dorosłe ptaki są jednolicie białe, posiadają czarny dziób z dużą, klinowatą żółtą plamą. Młode są szare, plama na dziobie jest w kolorach bladożółtym i cielistym, szatę białą uzyskują w trzecim roku życia. Głos łabędzia krzykliwego przypomina dźwięk trąbki. Okrzyki łabędzi są charakterystyczne zarówno w locie, jak i na wodzie.  

Łabędź krzykliwy
w przeciwieństwie
do łabędzia niemego,
nie przyjmuje postawy grożącej z uniesionymi
na kształt żagla skrzydłami, a pływając trzyma szyję prosto (łabędź niemy często wygina szyję w kształt S). Na wodzie ma wyprostowaną szyję
i skrzydła położone
na grzbiecie, a niemy szyję zgiętą w S
i wzniesione skrzydła.

Ptaki zimują w rzecznych dolinach, a w sezonie lęgowym zajmują płytkie zbiorniki śródlądowe, najchętniej stawy hodowlane. Poza lęgami spotykane tą także na polach uprawnych i podmokłych łąkach. Gniazdują zawsze blisko wody. Gniazdo jest bardzo duże, ma 2 m średnicy i wysokość kilkudziesięciu centymetrów. Ma zagłębienie w środku. Zbudowane jest z turzyc i trzcin. Podczas lęgów ptak ten aktywnie broni swojego terytorium. W ciągu roku wyprowadza jeden lęg, składając 3 do 7 białych jaj w kwietniu lub maju. Jaja wysiadywane są przez okres 35–40 dni tylko przez samicę. Samiec czuwa w pobliżu gniazda i w razie potrzeby broni go. Pisklęta wykluwają się w jednym czasie i są wyprowadzane na wodę zaraz po obeschnięciu. Młodymi zajmują się oboje rodzice. Rodzina trzyma się razem, pisklęta płyną sznurem za matką, czasem na jej grzbiecie. Samiec strzeże ich z tyłu. W przypadku zagrożenia reagują oboje rodzice – kąsają dziobem i uderzają skrzydłami. Młode dorastają powoli - po miesiącu uzyskują zdolność lotu. Przez rok przebywają z rodzicami. Do lęgów przystępują nierzadko dopiero w szóstym roku życia. Żywią się roślinami, mięczakami i owadami.

W Polsce łabędzie krzykliwe objęte są ścisłą ochroną gatunkową oraz znajdują się w Czerwonej księdze gatunków zagrożonych – publikowanej przez Międzynarodową Unię Ochrony Przyrody (IUCN).