Szerszenie są pożyteczne i spełniają ważną rolę w zależnościach biocenotycznych. Polują na inne owady - szkodniki pól i lasów, ograniczając ich liczebność. Ule naszych pszczół też niestety nie są bezpieczne, bo zdarza się, że szerszenie pustoszą całe rodziny.
Typowym siedliskiem szerszeni są lasy. Gniazda zakładają w dziuplach drzew i w norach ziemnych. Na terenach zurbanizowanych - w ścianach budynków, a także w budkach lęgowych ptaków.

Nie zapominamy o tym, jak niebezpieczne są szerszenie. Używają swojego żądła do walki z innymi owadami, ale nie zostawiają go w ciele ofiary tak, jak to robią pszczoły. Jednak główną bronią są ich żuwaczki, którymi odcinają ofierze wszystkie części ciała, by zanieść je do gniazda i nakarmić larwy.

Użądlenie szerszenia jest bardziej bolesne, niż pszczoły. W miejscu wprowadzenia jadu wywołuje dotkliwy ból, obrzęk i zaczerwienienie. U osób uczulonych może wywołać wstrząs, a nawet śmierć. Szerszenie reagują agresywnie na ostre zapachy i jaskrawą odzież – dlatego nie prowokujmy ich niepotrzebnie.

Nie należy wpadać w panikę i wykonywać gwałtownych ruchów, jeśli już jakiegoś szerszenia spotkamy. Najlepszą strategią jest wtedy spokojne przeczekanie lub – również spokojne – oddalenie się. Paniczne i gwałtowne machanie rękoma szerszeń (a i każdy inny owad) może zrozumieć jako atak – a wtedy naturalnie będzie się bronić. Jeśli owad ten wpadnie nam do domu, najlepiej otworzyć szeroko okno i poczekać, aż wyleci. Jeśli koniecznie chcemy go wyganiać, to najlepiej czymś szerokim i podłużnym – np. gazetą. Bez gwałtownych ruchów.

Jeśli znajdziemy gniazdo szerszenia na strychu swojego domu lub w altanie – wezwijmy na pomoc straż pożarną. Samemu najbezpieczniej usunąć gniazdo zimą. Wtedy mamy pewność, że jest puste. W naszym klimacie samce i robotnice giną z głodu i zimna. Królowa matka zimuje zaś zagrzebując się w ziemi.