Naszą sarnę albinoskę sfotografował Jan Olchówka na co dzień członek Polskiego Związku Fotografów Przyrody, którego w ramach współpracy o niezwykłej sarnie poinformował jeden z miejscowych podleśniczych.

Albinizm (bielactwo) to bardzo rzadka cecha występująca wśród wszystkich gatunków kręgowców. Objawia się charakterystycznymi nietypowymi dla danego gatunku zmianami ubarwienia skóry, włosów, piór czy też tęczówek oczu, które przybierają kolor biały.

Wśród ssaków albinizm stwierdza się raz na około 100 tysięcy urodzeń. U ssaków jeleniowatych żyjących w naszym kraju albinizm występuje niezmiernie rzadko i zazwyczaj spotykany jest prawie wyłącznie u danieli.

Przyczyn powstawania albinizmu poszukiwano już za czasów Karola Linneusza, czyli od połowy lat czterdziestych XVIII.  Zaobserwowano wtedy, że bielactwo może być cechą dziedziczną, której przyczyn powstawania w XVIII wieku dokładnie nie rozumiano.  Dziś wiadomo, że dziedziczenie albinizmu jest uwarunkowane przez jedną parę genów odpowiedzialnych za niewytwarzanie tyrozynazy, enzymu będącego katalizatorem podczas procesu powstawania melaniny, pigmentu odpowiedzialnego za ciemne ubarwienie.

Mimo, iż szansa na spotkanie w lesie albinosa jest niezmiernie mała, to jakby tego było mało, okazuje się że tzw. albinos albinosowi nie równy. Badacze rozróżniają albinosy prawdziwe nazywane też właściwymi, u których występuje zupełny brak pigmentów w komórkach oraz tęczówce oczu oraz albinosy częściowe u których białe części ciała spowodowane brakiem melanin występują tylko w kilku wybranych partiach ciała. Trzecią odmianą albinizmu jest leukalizm zwany też albinizmem leucyjskim polegającym na częściowej utracie barwy różnych fragmentów ciała za wyjątkiem oczu. Przyczyną leukalizmu jest utrata innych pigmentów niż te pochodzące z grupy melanin.