Jej czworokątna łodyga posiada szorstkie owłosienie, a szczecinki są skierowane do dołu, co sprawia, że łatwo się przyczepia niemal do wszystkiego. Dzięki temu łatwo się wspina na krzewy w runie leśnym, a jej łodyga może osiągnąć nawet 2 m długości. Liście tej rośliny wyrastają z okółków, tak jak u innych gatunków przytulii. Dodatkowo są one pokryte szczecinkami, podobnie jak łodyga. Z kątów liści przytulii czepnej wyrastają skąpe kwiatostany z maleńkimi delikatnymi białymi kwiatami. Można je zaobserwować przez całe lato, aż do wczesnej jesieni (VI-X). Owoc stanowi rozłupka – oczywiście także pokryta drobnymi czepnymi włoskami i podobnie jak w przypadku przytulii wonnej (link do artykułu), roznoszona jest przez zwierzęta oraz ludzi (zoochoria).

Przytulię czepną (Galium aparine) można spotkać nie tylko w lasach łęgowych, dla których stanowi gatunek charakterystyczny, ale także w innych żyznych lasach liściastych, nad brzegiem cieków wodnych, na polanach, w zaroślach, czy w parkach. Jest ona pospolitą rośliną występującą na terenie całego kraju.

Czy wiesz, że…
jej łacińska nazwa rodzajowa (Galium) pochodzi od greckiego słowa gala, które oznacza mleko. Nawiązuje to do właściwości tej przytulii – zawarty w niej enzym, ścina mleko. Natomiast nazwa gatunkowa (aparine) pochodzi od starogreckiego słowa apairo, czyli czepiam się.

Prażone owoce tego gatunku zawierają kofeinę i są świetnym zamiennikiem kawy, która należy do tej samej rodziny. Odpowiednia pora na zbiór owoców nastaje gdy przybiorą one brązowawą barwę. Po ich prażeniu, zmieleniu i zalaniu, napój przybiera ciemną barwę i delikatny aromat, a w smaku jest zdecydowanie podobny do kawy. Młode pędy można spożywać gotowane, natomiast z suszu można parzyć herbatę¹, która działa moczopędnie i przeciwzapalnie. Indianie stosowali korzeń przytulii jako czerwony barwnik.

¹ ”Dzikie rośliny jadalne Polski. Przewodnik survivalowy” Łukasz Łuczaj, Wydawnictwo Chemigrafia, 2004